28 december 1962, Orange (Frankrijk) – 6 januari 1999, New York (VS)
Franse jazzpianist – klein van gestalte, groot van geluid
Michel Petrucciani werd geboren met osteogenesis imperfecta, een zeldzame genetische aandoening die leidde tot extreme breekbaarheid van de botten en een zeer geringe lichaamslengte. Toch wist hij uit te groeien tot een van de meest indrukwekkende jazzpianisten van zijn generatie. Zijn fysieke beperkingen stonden zijn virtuositeit, charme en artistieke diepgang nooit in de weg.
Petrucciani groeide op in een muzikaal gezin met Italiaanse wortels: zijn vader was gitarist, zijn broers speelden bas en gitaar. Al op jonge leeftijd ontwikkelde Michel een uitzonderlijk gehoor en gevoel voor harmonie. Zijn handen waren kwetsbaar, zijn armen deden voortdurend pijn, maar zodra hij achter de piano zat, viel alle beperking weg. Hij zei daarover:
"Ik heb altijd pijn. Maar als ik speel, vergeet ik het."
In zijn beginjaren werd hij vaak letterlijk door zijn vader of broer gedragen naar de vleugel, omdat hij zichzelf niet kon verplaatsen. Maar dat belette hem niet om een internationale carrière op te bouwen, samen te werken met jazzlegendes als Charles Lloyd, Joe Lovano en Wayne Shorter, en wereldwijd op te treden.
Petrucciani’s spel werd gekenmerkt door kracht, lyriek en een diepe swing, met invloeden van Bill Evans, Oscar Peterson en Keith Jarrett — maar altijd met een geheel eigen toon. Zijn leven was kort, zijn lichaam fragiel, maar zijn muzikale stem was groots.
Michel Petrucciani overleed op 6 januari 1999 in New York aan complicaties van zijn ziekte. Hij liet een indrukwekkend oeuvre na, een artistiek testament dat verder reikt dan de grenzen van lichaam of beperking.
