Componist van poëzie en professor in de kunsten
Alexandre Tariot werd geboren in 1867 in Frankrijk, in een familie waar kunst en muziek centraal stonden. Zijn grootvader, Antoine Jules Tariot (1813–1888), was muziekleraar, en zijn vader, Jules Tariot (1846–1905), had een militaire loopbaan als kapitein in de territoriale infanterie, verbonden aan de militaire regering van Parijs. Deze dubbele erfenis van geest en plichtsgevoel zou Alexandre’s leven mede kleuren.
Als componist en docent aan het conservatorium behoorde Tariot tot de kring van Franse musici die aan het eind van de 19e en begin van de 20e eeuw de grenzen tussen muziek en literatuur verkenden. Zijn oeuvre is voornamelijk bekend geworden door zijn liederen op poëzie van de grote Franse symbolisten, waaronder:
Il pleure dans mon cœur (De regen) van Paul Verlaine
La Désert (De woestijn) van Leconte de Lisle
Apparition (Verschijning) van Stéphane Mallarmé
Zijn stijl lijkt nauw verbonden met het Franse fin de siècle: subtiel, introspectief en atmosferisch. Zijn muziek versterkte niet alleen de tekst, maar verdiepte ook de emotionele resonantie van het woord. Hij hoorde daarmee thuis in de esthetische lijn van componisten als Fauré en Duparc, zij het minder bekend en bescheiden van opstelling.
Tariot vervulde ook een belangrijke rol als muziekpedagoog, waarbij hij generaties musici vertrouwd maakte met de Franse liedkunst en interpretatie. Zijn bijdragen aan het conservatoriumwezen maakten hem tot een gerespecteerd lid van het Franse muziekleven, ook al bleef zijn naam buiten het bredere publiek relatief onbekend.
Hij overleed in 1943, midden in de Tweede Wereldoorlog, en werd bijgezet op de begraafplaats Père Lachaise, waar hij rust naast zijn vader Jules en grootvader Antoine Jules Tariot. Zijn graf markeert niet enkel een familielijn van muzikale toewijding, maar ook de stilte rond een componist die wist te fluisteren in plaats van te roepen — in muziek die de poëzie van Frankrijk op ingetogen wijze tot leven bracht.
